Είναι δύσκολο για όσους μένουμε Αθήνα, να φανταστούμε ένα μέρος κοντά μας που να έχει διατηρηθεί ακέραιο από τον αστικό ιστό. Και όμως, πέρα από το λεκανοπέδιο, στις ανατολικές ακτές της Αττικής, η εξοχή κρατάει ακόμα την αυθεντικότητα της. Μεταξύ Αρτέμιδας και Μαρκόπουλο, τα δάση της Χαμολιάς και ο ποταμός της Βραυρώνας φτάνουν ως το Νότιο Ευβοϊκό και σχηματίζουν ένα σωρό μικρά θαύματα όπου φιλούν το κύμα. Κόλποι, αμμουδιές, ύφαλοι, νησάκια, σπηλίτσες και lagoons…
Δεν άργησε να μας μπει η ιδέα, να εξερευνήσουμε με το σκάφακι μας έναν προς έναν τους δαντελωτούς κόλπους και τα σπαρμένα νησιά που βλέπαμε από μακριά. Ένα Σάββατο πρωί, και πριν ακόμα ο ήλιος ανέβει για τα καλά, τρεις περιπετειώδεις φίλοι ανοίξαμε τα πανιά μας και σαλπάραμε από τη μικρή Μαρίνα της Λούτσας… Τραβήξαμε νότια και απολαμβάναμε τη γαλήνια θάλασσα που ξύπναγε μαζί μας καθώς ξημέρωνε!
Παραπλέαμε τις ακτές κόστα-κοστα έως ότου φάνηκε το γνωστό καμπαναριό της “Παναγίτσας” από μακριά. Η γραφική εκκλησία μοιάζει να είναι κτισμένη πάνω στο κύμα και χωρίζει την ακτογραμμή σε δύο διαφορετικούς κόσμους. Από τα βόρεια, η μεγάλη παραλία με τα beach bar προσελκύει τα γερά ποτήρια και party animals, ενώ η νότια αμμουδιά τις οικογένειες και τους χαλαρούς θαμώνες. Η ακτή του Ιππόκαμπου όμως δεν τελειώνει εδώ, συνεχίσαμε τη νότια πορεία μας και μια τρίτη καβατζωμένη παραλία ξεδιπλώθηκε. Αυτό το κρυμμένο διαμαντάκι σχημάτιζε ένα μικρό ακρωτήρι και πίσω του βράχια και σχίνα του προσέδιδαν μια άγρια ταυτότητα. Δεχθήκαμε να ενωθούμε με τους λιγοστούς επισκέπτες και να απολαύσουμε τις πρώτες βουτιές της μέρας στη γαλήνη των νερών του…
Το νησάκι της Βραώνας φαινόταν μια ανάσα από την ακτή. Μπήκαμε στο σκαφάκι και ξεκινήσαμε να το φέρνουμε γύρους εξερευνώντας το. Το μικρό εξωκλήσι του Αγίου Αλεξάνδρου έστεκε πάνω του δίπλα στο μικρό ανεμόμυλο. Και τα δύο, βασισμένα σε κυκλαδίτικη αρχιτεκτονική, κοσμούν το άνυδρο νησάκι αποπνέοντας αρώματα Αιγαίου. Ο θρύλος λέει ότι κτίστηκαν μέσα σε μια νύκτα από τους ντόπιους ώστε να αποτρέψουν την καταπάτηση του και την ανέγερση καζίνο ή ξενοδοχείου. Από τότε, αποτελούν κόσμημα στο κόλπο της Βραυρώνας και παρακινούν κάθε επισκέπτη να ξαποστάσει στη κορυφή του νησιού. Μικρό και ήσυχο μπορεί να μετατραπεί άνετα σε “ιδιωτικό”, αφού οι υπήνεμες παραλίες του είναι ιδανικές για μικρές παρέες και ζευγαράκια και δύσκολα θα βρεθεί σε αυτό άλλος επισκέπτης.
Αφήνοντας τον Άγιο Αλέξανδρο πίσω, φάνηκε αμέσως το πειρατικό μας λημέρι. Οι δύο προβλήτες που εξείχαν στη θάλασσα μας έδιναν σινιάλο να κρατάμε σταθερή πορεία και καθώς πλησιάζαμε, γινόταν ολοένα και πιο ευδιάκριτη η μεγάλη θαλασσινή καμάρα πάνω στο βράχο της παραλίας. Φτάσαμε και δέσαμε πρόχειρα στο τσιμεντένιο ντόκο, ροφώντας λίγες γουλιές καφέ υπό τον ήχο των τζιτζικιών και της θάλασσας. Πράγματι είναι από τα μέρη που κάθε φορά που ερχόμαστε, δικαιώνουμε τους εαυτούς μας για την ονομασία που τις δώσαμε… εκ πρώτης όψης δεν θα έλεγε κανείς ότι είναι κάποια από τις άξιες παραλίες της περιοχής.. είναι όμως από μόνη της, μια μικρή συλλογή από αξιοθέατα μινιατούρες! Είναι το πειρατικό feeling που βγάζει… Ε, είναι το λημέρι μας, πώς να το κάνουμε! Οι δύο ντόκοι της, το κουφάρι του ναυαγισμένου καϊκιού χωμένο στο βυθό της, η μικρή σπηλιά της, η διπλή φυσική της καμάρα πάνω στο βράχο… έχει χαρακτήρα η Tortuga μας… είναι εκεί, καβατζωμένη, στους ίσκιους των δασών της Χαμολιάς, θησαυρός για όσους μόνο τη ξέρουν.
Συνεχίσαμε τη βόλτα μας πλέοντας παράλληλα με την ακτογραμμή της Χαμολιάς. Όμορφες μικρές παραλίες και μαγευτικοί βραχώδεις σχηματισμοί συνθέτουν τις ακτές της. Από ψηλά, ο αέρας του βουνού έφερνε μυρωδιές κυπαρισσιού καθώς πέρναγε από τα καταπράσινα δασάκια της. Σε λίγο, φτάσαμε σε μια από τις γνωστότερες ερημικές παραλίες της Αττικής. Η “Μικρή Χαμολιά” όπως λέγεται, είναι ένας μικρός αμμουδερός κόλπος στη σκιά μιας μικρής χερσονήσου. Έχει αρχίσει να συζητιέται πολύ τα τελευταία χρόνια λόγω των καθαρών νερών της και της φυσικής ομορφιάς της! Εκεί ρίξαμε άγκυρα και με μάσκες και αναπνευστήρες αφιερώσαμε λίγες στιγμές κάνοντας snorkeling στον κοντινό ύφαλο. Η ομορφιά της περιοχής δεν περιορίζεται μόνο στη ξηρά της, αλλά συνεχίζεται και στο πλούσιο βυθό της όπου λογής όστρακα, ψάρια και μαλάκια συνθέτουν το μωσαϊκό του.
Μπροστά μας βρισκόταν τα Ασπρονήσια με το Blue Lagoon τους και ακόμα ποιο πέρα ξέραμε ότι το Πόρτο Ράφτη θα μας άνοιγε τις πόρτες για νέες εξερευνήσεις!! Ήταν όμως αργά και τα ουζάκια μας περίμεναν πίσω στη ταβέρνα της μαρίνας… ίσως αυτή να ήταν μια καλή αρχή για ένα επόμενο Sea Tale μας!
@east_attica_cruises